DERIN BIR KAYBEDIS

Soğuk günlerin sessiz adamıydım,
Ve sürekli bir sis perdesi altındaydım.
Görmüyordum!
Göremiyordum yaşamın derinliklerini...
İşte bundan dolayı eksiktim...
Hükmen yeniktim...
Ve her yanım mükemmel bir şekilde yenilgi kokuyordu,
En tıkalı ruhları dahi açabilecek kadar...
Soğuktum...
En sıcak ruhları donduracak kadar soğuktum...
Ama ben donmuyordum.
Yaşamın adil bir işkencesiydi bu...
Tir tir titretmek,
Asla oyundan düşürmemek.
Atacak bir havlum dahi yoktu!
''Pes!'' diye haykırışlarım duyulmuyordu!
Boşluk beni içine çekiyor,
Yaşam beni boşluğa itiyordu.
Adil olan işkencenin, adil bir kuralıydı bu.
Ve bunları yaşarken ruhum tir tir titriyordu...
Bedeniminse ne halde olduğunu düşünemiyordum...
Zihnim bulanıktı!
Hislerim can çekişiyordu!
Ruhum git gide yok oluyordu!
Ve toplamda ben, renksiz bir tabloya dönüşüyordum...
Ressamının bile terk ettiği bir tablo...
Kabus dolu bir yaşamdı benimkisi.
Yaşam, kabusun ta kendisiydi.
Uyumak yoktu!
Uyanmak yoktu!
Karanlık, soğuk ve acı vardı sadece!
İstemediğin kadar!
İstemediğin şekillerde!
Ve zorla!

Neden bu halde olduğumu anlayabildin mi?
Sessizliğimin, soğukluğumun, bulanıklığımın nedenini...
Bitmeyen yenilgilerimin nedenini...
Sahi dost,
Beni gerçekten anlayabildin mi?