YOL (YAŞAM)

Tek şeritli bir yaşam benimkisi...
Olabildiğince boş, sessiz ve karanlık.
Ara sıra gördüğüm yaşam-stopçular dışında,
Ne arkama baktığımda geçtiğim yaşamlar,
Ne de önümde geçebileceğim yaşamlar var...
Tanrının uzun aralıklarla diktiği tabelalar çalınmış,
Yaşam lambaları asla yanmıyordu...
Ve zor bir yaşamdı benimkisi.
Aşınmış bir ruh ve tükenmek üzere olan bir güçle,
Daha nereye kadar devam edilebilirdi ki?
Nasıl devam edilebilirdi?
Ama ben devam ediyordum!
Hala devam ediyorum!
Kaderin bozuk yollarına rağmen...
Hiç bir şekilde pes etmeden!
Derin yaşam radyomu açıyorum bazen...
Ruhumun kalan son saf ve temiz yerlerinden...
Huzur verici sessizliğimi dinliyorum...
Dağılan hakimiyetimi toparlayabilmek için...
Avutuyorum bir şekilde kendimi...
Yaşamın görkemsiz sonuna yaklaşırken.
Her dakika!
Her saat!
Her gün!
Ve tanımlayamadığım tüm zaman dilimleri!
Hepsi tek bir noktayı gösteriyor,
İyice yaşamın sonuna geldiğimi...
İşte, varlığım kadar keskin bir gerçeğe rağmen,
Sona iyice yaklaşmama rağmen,
Devam ediyorum yaşantıma...
Olabildiğince boş, sessiz ve karanlık...